متأسفانه پس از پيامبر گرامي اسلام صلي الله عليه و آله با انحراف سياسي و فرهنگي كه به وجود آمد به تدريج معنويت رنگ باخت. دوباره پاسداران ارزش هاي جاهلي به احياي آن ها پرداختند، ارزش هاي الهي جاي خود را به ارزش هاي مادي داد. در زمان پيامبر مسابقه به سوي جهاد و ايثار بود. اما بعد از حضرت مسابقه به سوي دنيا و متاع ناچيز آن بازار گرم يافت. تا ديروز، خواص «امير بر دنيا» بودند و دنيا را به هيچ مي انگاشتند، اما بعد از حضرت «اسير دنيا» شدند و جلوه هاي دنيا برايشان هم چون بت شد. و اين درد بي درماني بود كه تا دوره ي حكومت عدل علي عليه السلام ادامه يافت. مشكل اساسي حكومت حضرت همين دنياپرستان بودند و بر همين اساس است كه بيش ترين عنصر موعظه در نهج البلاغه «تحقير دنيا و تشويق مردم به اعراض از آن» است.

ولي آن چنان دنيا معشوق و معبودشان شده بود كه آن همه مواعظ از دل بر آمده بر دل سنگشان ننشست و به تعبير زيباي مقام معظم رهبري (مدظله):


غمگينانه بايد گفت كه حتي عدل علوي و زهد علوي هم نتوانست موج مخرب دنياطلبي را در آن دوران مهار كند و در نهايت شد آن چه شد.