درباره ي ارزش اولاد و بستگان نيز، منطق صريح قرآن آن است كه اين ها ارزش ذاتي ندارند. آري فرزندان صالح سرمايه اي ارزشمندند اما نفس زياد بودن آن ها ارزش محسوب نمي شود:

و ما أموالكم و لا أولادكم بالتي تقربكم عندنا زلفي الا من آمن و عمل صالحا فأولئك لهم الضعف بما عملوا و هم في الغرفات آمنون؛ [1] .

اموال و فرزندتان چيزي نيست كه شما را به ما نزديك سازد مگر آنان كه ايمان آورده اند و كارهاي شايسته انجام دادند كه پاداش اينان به سبب اعمالشان دو برابر است و ايمن در غرفه هاي بهشت هستند».

مفهوم آيه اين است كه هرگز ثروت و فرزندان معيار ارزش نيستند. معيار «ايمان و عمل صالح» است و اگر اموال و اولاد در اين مسير قرار


گيرند سرمايه اي مغتنم براي خود و پدر و مادرند و مايه قرب به حضرت حقند.

تكليف آن است كه مراقب باشيم اموال و اولاد ما را از ياد خدا باز نداشته، در دو راهي هاي خدا و اين ها، خدا را برگزينيم:

«يا أيها الذين آمنوا لا تلهكم أموالكم و لا أولادكم عن ذكر الله و من يفعل ذلك فأولئك هم الخاسرون؛ [2] .

اي كساني كه ايمان آورده ايد اموال و فرزندانتان شما را از ياد خدا غافل نكند و هر كه چنين كند زيانكار است».

«ياأيها الذين آمنوا لا تتخذوا آباءكم و اخوانكم أولياء ان استحبوا الفكر علي الايمان ومن يتولهم منكم فأولئك هم الظالمون؛ [3] .

اي كساني كه ايما آورده ايد پدران و برادرانتان را دوستان خود قرار ندهيد، اگر آن ها كفر را بر ايمان مقدم شمردند و هر كس از شما دوستشان دارد از ستمكاران خواهد بود».

بدين ترتيب قرآن كريم خط بطلاني بر اين ارزش جاهلي كشيد كه فرزندان و بستگان به عنوان يك ارزش ذاتي مطرح باشند.