در جامعه ي جاهلي در طول تاريخ «نژاد» حرف اول را مي زد. ترجيع بند اكثر دشمنان انبيا در برابر اين سؤال كه چرا بت پرستيد؟ اين بوده است كه پدرانمان چنين بودند! پس ما هم بايد چنان باشيم:

«و كذلك ما أرسلنا من قبلك في قرية من نذير الا قال مترفوها انا وجدنا ءاباءنا علي أمة و انا علي آثارهم مقتدون؛ [1] .

بدين گونه در هيچ شهر و دياري پيش از تو پيامبري انذار كننده نفرستاديم مگر اين كه ثروتمندان مست و مغرور گفتند: پدرانمان آييني داشتند و ما به اعمال آن ها اقتدا مي كنيم».

عصر جاهليت زمان نبي اكرم صلي الله عليه و آله نيز مبتلا به همين ضد ارزش


«قداست فوق العاده ي نژاد» بود:

«و اذا قيل لهم اتبعوا ما أنزل الله قالوا بل نتبع ما وجدنا عليه آباءنا؛ [2] .

هنگامي كه به آنها گفته شود از آن چه خدا نازل كرده پيروي كنيد مي گويند: نه، ما از آييني پيروي مي كنيم كه پدران خود را بر آن يافتيم».