گاه محور عبرت، سرنوشت ذلت بار سركشان و خيره سران است. آنان كه در برابر خدا طغيان كردند و ارشاد و هدايت پيامبران خدا را نپذيرفتند و سرانجام در همين دنيا سزاي كردار ناشايست خويش را ديدند. يكي از اينان شيطان است: او هم ايمان به خدا داشت، هم ايمان به معاد و هم عبادت شش هزار ساله! عبرت آميز است كه يك لحظه تكبر او را از عرش به حضيض آورد:

«فاعتبروا بما كان من فعل الله بابليس اذ أحبط عمله الطويل و جهده الجهيد و كان قد عبدالله ستة آلاف سنة لا يدري أمن سني الدنيا أم من سني الآخرة عن كبر ساعة واحدة؛ [1] .

بنابراين از آن چه خداوند در مورد ابليس انجام داده عبرت گيريد كه اعمال


طولاني و كوشش هاي فراوان او از بين رفت. او خداوند را شش هزار سال عبادت كرد كه معلوم نيست از سال هاي دنياست يا از سال هاي آخرت؟! اما با لحظه اي تكبر همه را نابود ساخت».