در اين مقام - به يقين - يادآوري اين نكته مهم نيز لازم است كه صاحب اصلي، در اين همه رنج و بلا و مصيبت و شهادت و اسارت (از آنچه بر سر پيامبر اكرم صلي الله عليه وآله آمد در عصر جاهليت عربي، تا آنچه بر سر اوصياي پيامبر و خاندان او آمد در عصر طاغوتيت اموي و عباسي)، و وارث بزرگ آن همه عظمت و ايثار، و حضور و اقدام، و حماسه و افتخار، و هدايت و تعليم، و تزكيه و ارشاد، و رشادت و تعهد، و رسالت و بيداري، و شهامت و فداكاري، در راه اعتلاي كلمه حق، و اعلام منشور عدل، براي نجات انسانيت و سعادت انسان، و احياي آرمان قرآن... آري، وارث اين همه... حضرت ولي عصر، حجت بن الحسن المهدي (عج) است. و چون چنين است بسيار ضرورت دارد كه در اين مجالس، همواره توجه ها معطوف به ساحت پاك آن شريك قرآن، و ركن ايمان، و حجت زمان، و اسوه انسان، و راز قبله، و سر غدير، و خونخواه عاشورا باشد، [1] و نهايت مرتبه ادب رعايت گردد، و رضاي خاطر ايشان - كه مقدمه رضاي خداي متعال است - منظور باشد و طلب شود.

و روشن است كه يكي از عوامل عمده كسب رضاي آن امام، غني بودن محتواي اين مجلس ها و منبرهاست از حيث تبيين اهداف الهي دين، و آگاه سازي مردم از حقايق معارف و تعليم صديقين، در جهت دعوت به نشر ايمان و اقامه عدل و اجراي قسط، به منظور ايجاد جامعه «توحيد و عدل»، و زمينه سازي براي احياي دين خدا، و آمادگي براي ظهور كلي آن نجات دهنده نهايي انسان، و زنده كننده راستين قرآن، و برپا دارنده «عدل فراگير»، در جهان....

در اينجا خوب است به اين موضوع هم اشاره اي بكنيم، كه يكي از راه هاي مهم غني ساختن محتواي مجالس ياد شده از نظر تربيت و سازندگي، اين است كه (به جز خطبه هاي عاشورا و سخنان حضرت امام حسين عليه السلام در مسير كربلا)، مضامين آموزشي و سازنده زيارت ها و دعاهاي زيارت را، پس از درك عميق مفاهيم و مقاصد آنها، به صورتي درست و با بياني مناسب، به مردم بياموزند. اين دو منبع ياد شده، از مهم ترين منابع شناخت و آگاهي و معرفت و سلوك و تربيت و حماسه و اقدام است، كه همواره مغفول مانده است، و بهره اي كه بايد از آنها گرفته شود گرفته نشده است.