1 - وقتي محمد بن حنفيه (برادر امام عليه السلام) او را نصيحت كرد كه به عراق نرود، فرمود: «انظر فيما قلت» در آنچه گفتي فكر مي كنم [1] .

و در جاي ديگري از او تشكر مي كند.

2 - عمربن عبد رحمن بن حارث خدمت امام حسين عليه السلام رسيد و گفت «آمده ام شما را نصيحت كنم. اگر نصيحت مرا مي پذيري بگويم.»

امام عليه السلام فرمودند: «بگو» - و او گفت: «به عراق نرو كه مردم بنده ي درهم و دينار هستند»...

و حضرت فرمود: «خدا جزاي خير به تو بدهد... من چه نظر تو را بپذيرم يا نپذيرم تو در نزد من انسان ناصح و نيكويي هستي [2] .»

نكته: اين موارد به ما نشان مي دهد كه امام عليه السلام با كمال ادب با شخص مشورت كننده برخورد نموده است هر چند كه سخنان آنها را بخاطر دلايلي خاص نپذيرفت.

3 - امام حسين عليه السلام وقتي دشمن نيز او را نصيحت مي كند صبر مي نمايد و مي شنود. براي مثال؛

در مدينه مروان به حضرت مي گويد: «مي خواهم تو را نصيحت كنم» و


امام عليه السلام استقبال مي كند. هر چند سخن او را نمي پذيرد [3] چرا كه او گفت: با يزيد بيعت كن.

4 - وقتي ابي بكر بن عبد رحمن نيز امام حسين عليه السلام را نصيحت كرد از او تشكر نمود [4] .