در سال نهم هجرت به پيامبر صلي الله عليه و آله خبر رسيد كه سربازان روم مجهز به چهل هزار سواره نظام در نوار مرزي تبوك مستقر شده اند. پيامبر اعلام عمومي كرد تا تمام مسلمانان براي دفاع از اسلام بسوي ارتش دشمن حركت كنند. سه نفر از مسلمانان به نامهاي «كعب بن مالك» و «مراره بن ربيع» و «هلال بن اميه» در جنگ شركت نكردند و بي تفاوت ماندند در حاليكه مسلمان بودند.

لشكر اسلام به سمت دشمن حركت كرد، گروه اطلاعات دشمن گزارش از عظمت سپاه اسلام به فرماندهان خود دادند، با شنيدن اين گزارش دشمن عقب


نشيني كرد و لشكر اسلام بسوي مدينه بازگشت. آن سه نفر جهت عذرخواهي به نزد رسول خدا صلي الله عليه و آله آمدند. حضرت جواب آنها را نداد و حتي يك جمله به آنها نگفت و به مسلمانان نيز دستور داد كه احدي با آنها حرف نزند. بگونه اي فرمان پيامبر تاثير داشت كه خانواده آنان مثل خواهر و همسر با آنها سخن نمي گفتند و آنان در محاصره شديد مخالفتهاي اجتماعي قرار گرفتند. بطوري كه قرآن مي فرمايد:

حتي اذا ضاقت عليهم الارض بما رحبت

تا آن حد كه زمين با تمام وسعت اش جاي آنان نبود و براي آنان تنگ شده. [1] .

ناچار به توبه افتادند و در محضر خدا به انابه برخاستند و خود اينها از يكديگر قطع رابطه كردند. پس از پنجاه روز توبه و تضرع، خداوند توبه ي آنها را پذيرفت و آيه ي فوق نازل گرديد. [2] .

بنابراين عمل امام حسين عليه السلام مطابق سنت رسول خدا بوده است كه آنان را از خود دور نموده و خواسته است بطوري خود را دوري كنند كه اثر از وجود مبارك آن حضرت را مشاهده ننمايند.