قسمت دوم: امام عليه السلام فرمودند: و لا تريالي سوادا. بگونه اي از من دور شويد كه اثري از من نبينيد.

سواد از سياهي، وقتي انسان راه مي رود سايه مي افكند كسي كه از دور او را مشاهده مي كند نمي تواند شخص او را تمييز دهد. فقط سياهي از انسان را مي بيند و بقول معروف آنچه انسان بعيد شخصي را از دور مي بيند شبحي از آن فرد است كه در نظر بيننده مي آيد.

امام عليه السلام آنقدر آنان را طرد فرمود و از خود راند كه مايل نيست شبحي از امام عليه السلام


را نيز ببينند. وقتي رهبري الهي از پيروانش اينگونه بيزاري بجويد مسلما بيزاري او، نفرت خداوند حكيم از اين بنده است و دچار قهر الهي خواهد شد. همچنانكه مبتلاء به غضب امام عليه السلام گشت.

با توجه به ناراحتي و غضب شديدي كه آن دو نفر بظاهر مسلمان از امام عليه السلام ملاحظه كردند، حاضر نشدند نسبت به ياري از امام عليه السلام شركت نمايند. فرار را بر قرار ترجيح دادند و از محضر جلوه ي خدا گريختند.

نكته زيبا و پرفايده در شمارش سخنان قبل از اين است كه، امام عليه السلام مي فرمايد هر كس كه شخصي از ما را ببيند ولي نسبت به ما كوتاهي كند و ياري نكند دچار عذاب سختي مي گردد.

يعني انسان مؤمن و پيرو اسلام ناب محمدي صلي الله عليه و آله اگر شبحي از رهبري خود را ديده است. نسبت به شبح ديگران ممكن است بي تفاوت باشد و در پي تحقيقات لازم نباشد و گذرا از آنجا عبور كند ولي بي تفاوت بودن نسبت به امام عليه السلام محاسبه دارد و از عواقب آينده ي جدا نخواهد بود. زيرا بر كسي كه شبح امام عليه السلام را ديده و نپرسيده هدف امام از عبور كردن از اين مسير چيست؟ و نسبت به آن امام مهر نورزيده او محبت و علاقه ي امام را در دل ندارد. اسلام اينقدر پيروي از رهبري را حساس تلقي مي دهد كه ديدن اثر امام، مسئوليت آفرين است و بايد بدنبال آن حركت نمايد.