پرداختن درايت حديث سبب دست يابي به نكته هاي حيات آفرين و عبور از مرزهاي واقعي دين مي باشد از اين رو قبل از تحليل، تذكرات دلسوزانه ي امام عليه السلام را نسبت به دين بخوانيم آن گاه موضوع بحث بررسي گردد.

قسمت اول: وقتي كه پسر عموي عمرو بن قيس مشرقي از امام عليه السلام راجع به رنگ موي محاسن شريفش مي پرسد امام مي فرمايد: اين رنگ خضاب است چون پيري به فرزندان هاشم بسيار زود و شتابان مي رسد.

فقال: خضاب والشيب الينا بني هاشم اسرع و اعجل اين سخن شريف حضرت حكايت از مظلوميت امامت مي كند؛ زيرا با داشتن انديشه هاي نوين و الهي از آنان استفاده نمي شد. و اگر بندگاني بودند، بيشتر درصدد ثروت اندوزي و رفاه طلبي بودند و از احساس مسئوليت اسلامي در وجود آنان خبري نبوده است. بجاي اينكه


معدن علم و فضيلت بر جامعه حكومت كنند افراد بي بند بار و هوسران حكمراني مي كردند.

آري آن كسي كه درد دين ندارد و از بيچارگي مسلمين خبري ندارد و خود را وارد در مسائل فهميدن مشكلات جامعه مسلمين و سياستهاي بكار گرفته بر عليه اسلام نمي كند، او درد پيري را بزودي نمي فهمد آن كسي كه رهبري مردم را عهده دارد و از رهبران آگاه و مجري وحي است او بسمت پيري شتابان مي رود. خواب او، بيداريش، به فكر اسلام و مسلمين است حتي از غذاي لذيذ خود صرف نظر كند و شبها را در كمك رساني به ايتام و فقراء بگذراند. آيا او بسراغ پيري قبل از رسيدن زمان شيبوبت نمي رود؟

دوران امام بطوري كه قبلا از بياناتش خوانديم عصري بوده است، كه حاكم وقت، تمام جهت در مسير انحرافي و بي ديني بسر مي برد، عده اي از آگاهان مي دانستند ولي حمايت از امام عليه السلام نمي كردند مگر تعداد اندكي كه همراه او شهيد شده اند.