قال الرضا عليه السلام: «من تذكر مصابنا وبكي لما ارتكب منا، كان معنا في درجتنا يوم القيامة، و من ذكر بمصابنا فبكي و أبكي لم تبك عينه يوم تبكي العيون، و من جلس مجلسا يحيي فيه أمرنا لم يمت قلبه يوم تموت القلوب» [1] .

امام رضا عليه السلام فرمودند: «هر كسي يادي از مصيبت ما كند و گريه كند در روز قيامت در درجه ي ما مي باشد. و كسي كه نزدش از مصيبت ما ياد شود آنگاه گريه كند و گريه بياورد در روز قيامت چشم او گريان نيست آنروزي كه تمام چشمها گريان است و كسي كه در مجلسي را بنشيند كه در آن جلسه، اوامر ما احياء شود، قلب او نمي ميرد آنروزي كه قلبها مي ميرد».


اين حديث بهترين شاهد بر شستشوي دادن گريه مي باشد؛ زيرا احياء قلب همان طهارت قلب از چركها و آلودگيهاي دنياست. مجلس عزاي حسين عليه السلام از سخنان نوراني ائمه عليه السلام و مقاتل و مظالم گفته مي شود. اگر در چنين مجلسي انسان شفاء دردهاي خود را نگيرد بيماري او زياد است ولي اگر به بركت اين محفل از رذائل و پستيها خود را برهاند آن وقت است كه بايد به او مژده سعادت و خوشبختي داد. از اين حديث نوراني استفاده مي شود گريه ي بي مفهوم و بي هدف، مؤثر نيست احياءگري، بايد نقش مؤثر اين جلسه ها باشد.