جاي سخن اينجاست كه آيا حسين عليه السلام براي خاطر آمرزش امت گنهكارش كشته شد؟ او به كربلا مي رود و خون خودش را ايثار مي كند تا اينكه امت او با خيال راحت هر گناهي را مرتكب شوند و تنها كاري را كه مي كنند اين باشد كه در محفل عزاي او اشك بريزند و سينه بزنند و بخشوده خواهند شد؟ در اين زمينه داستانهايي را نقل مي كنند كه سند اين قصه ها معلوم نيست و يا خوابهايي كه حجيت شرعي ندارد.

ولي مشكل اينجاست: روايات متعددي كه با صراحت بيان مي كنند پيرامون فضيلت اشك بر مصائب حسين عليه السلام كه مرحوم شوشتري در كتاب الخصائص الحسينية تمام اين روايات را به بهترين وجه ذكر مي كند. ضمن اينكه تطابيقي قوي بر آن مي آورد. او مرد دانشمند و متقي و عالمي وارسته است، بدون توجه سخن نمي گويد. نمي توان براحتي نوشته هاي او را مردود دانست. علاوه بر اينكه روايات منقوله داراي سند صحيح اند.

ديگر آنكه قسمتي از وقايع تاريخي مستند به عده اي از علماي بزرگ است كه از هر جهت مورد عنايت خاصه و عامه است.