امامت از چشمه ي فياض مطلق جوشيده و مجري فرامين مبدء وحي است. همانطوريكه كارهاي ذات اقدس احديت، بدون در نظر گرفتن مصلحتهاي عباد نيست، و بر اساس نظام مصلحتي فردي و اجتماعي بندگانش، قانون تشريع مي كند، پيام آوران خداي متعال نيز به مصداق نور حقيقي خدا همچون حكيم آفرينش گام بر مي دارند و از جوشش آن چشمه ي بي پايان، عللها و معلولها و انگيزه ها را مي يابند و لذا مي گوئيم كارهاي امام عليه السلام حكمت آفرين است.

بدون سبب هيچ عملي از ائمه عليه السلام صادر نمي شود زيرا اينان مجرد از لغوگوئي و لهوگفتن مي باشند، و هيچگونه انحرافي به سمت هواي نفس و تمايلات شيطاني ندارند. سخن آنها گفتار آفريدگار آنهاست، عمل اينان تجلي اوامر خداي سبحان است، و رفتار آنان حكيمانه و كشف اسرار و پنهاني هاست.

از اين رو امام حسين عليه السلام انگيزه ي قيام خود را بيان مي دارد، و ما نيز دو خطبه ي آن عالي مقام را انتخاب كرديم. چون قسمتي از خطبه هاي ديگر امام عليه السلام در بحث «پايه هاي انقلاب اسلامي» گذشت.