وقتي كه در منزلگاه شقوق، با مردي از كوفه روبرو مي شود و از اوضاع و افكار مردم كوفه مطلع مي گردد، اتكاء خود به خداوند تبارك و تعالي را بيان مي كند: ان الامر لله يفعل ما يشاء و ربنا تبارك هو كل يوم في شأن.

سپس اشعاري را قرائت مي كند حاكي از اراده ي آهنين اوست و ضمنا هشداري است به دشمن مي دهد. قسمتي از اشعار امام چنين است:




و ان تكن الا بدان للموت أنشأت

فقتل امرؤ بالسيف في الله افضل



اگر اين بدنها براي مرگ آفريده شده، پس كشته شدن در راه خدا بهتر است.



عليكم سلام الله يا آل احمد

فاني اراني عنكم سوف ارحل



درود بر شما اي خاندان پيامبر بزودي از ميان شما كوچ مي كنم. [1] .

اين اراده ي آهنين روزبروز تشديد مي شود، تا زماني كه گروهي از ياران را از دست مي دهد و اندكي از انصار را در حمايت از خود مي بيند. شايد در اين فرصت دشمن گمان كند حسين عليه السلام از نظريه ي اول خود برگشته و شايد تصميم او عوض شده، ناگاه صداي كوبنده ي امام عليه السلام از حلقوم رنجديده ي، با طراوت خاصي برخاسته مي شود:

اما والله لا أجيبهم الي شي ء مما يريدون حتي القي الله و انا مخضب بدمي. [2] .

آگاه باشيد به خدا سوگند من به هيچ يك از خواسته هاي شما ستمگران جواب مثبت نخواهم داد تا اينكه با خون خويش خضاب شوم و با خدايم ملاقات كنم.