سروش شاعر غزل سراي معروف دوره قاجاريه ، داراي آثار منظوم بسيار زيادي در منقبت رسول اكرم (ص) و خاندان نبوت و رسالت مي باشد. وي مثنوي زيبايي به نام «روضه الانوار» و تركيب بندي در شصت بند در ذكر واقعه كربلا و شرح وقايع ومبارزات سربازان مقاوم حق بر عليه باطل سروده كه بسيار زيبا و رسا است :



اي ديده خون ببار كه ماه محرمست

نزد خداي ديده گريان مكرمست



فرمود شاه دين كه منم كشته سرشك

بر زخمهاي شاه سرشك تو مرهمست



بي ديده پر آب و نفسهاي آتشين

گر لاف مهر شاه زني نا مسلمست



پيرانه سر به معركه جولانم آرزوست

دشت مصاف و عرصه ميدانم و آرزوست



سر باختن چو گوي به ميدان عشق شاه

با قامتي چو خم شده چو گانم آرزوست



روزي چنان به ياد زمين و زمان نداشت

جوري ستاره كرد كه خود گمان نداشت



داني دراز بود چرا روز قتل شاه

زيرا كه قوت حركت آسمان نداشت



بگرفت آفتاب و بلرزيد كوه و دشت

باريد خون تازه از اين باژگونه طشت