خاطر خواه باش!
روز عاشورا به پاي خم غنود
هر حريف باده پيمائي كه بود
آستين افشان و پاكوبان و مست
شسته دست از غير جانان، هر چه هست
جمله از جام بلا، صهبا زده
پرده هاي غيب را، بالا زده!
غير ساقي، هيچ هشياري نبود
جام، مالامال و ميخواري نبود
غير او بزم بلا، ساقي نداشت
در خور جام هوالباقي نداشت
آن خم لبريز، شد لبريزتر
آتش عشق خدائي، تيزتر
واندر آن خم، باده ي ناب بلا
همچنان بر ما سوا مي زد صلا
ليك منظورش بجز ساقي نبود
كز حريفان غير او، باقي نبود
ساقي، آن منظور صهباي بلا
زد دل خود را به درياي بلا!
از خم آن ميخواره، صهبانوش شد
رشگ اقيانوس، دريانوش شد!
كرد آن خم را ز مي ساقي تهي
وجه باقي، آن مي باقي، تهي
كآن خم مي، در خور مستي نبود
در خور ميخواره ي هستي نبود!
قتلگاه از نور، رشك طور شد
مصحف فرش، آيه هاي نور شد!
شد حريم كبريائي، قتلگاه
آه ازين فر خدائي، آه! آه!
جبرئيل آورد پيغامي ز دوست
تا بدو گويد كه حق مشتاق اوست
گفت با خود كاين حريم كبرياست!
پس حسيني را كه مي جويم، كجاست؟!
پاسخ آمد كاين گرانجاني ز چيست؟!
ديده واكن! تا ببيني دوست كيست
نيست اينجا، فرق بين ما و او
نك بيا پيغام ما، با ما بگو!
جبرئيل از اين سخن در شرم شد
پاي تا سر شعله از آزرم، شد
تا نسوزد، شهپر خود را گشود
پرزنان مي گفت كاي رب ودود!
كرده يي مست از مي آگاهيم
روشن از اشراق ثاراللهيم
جلوه ات، پروانه مي سازد ز شمع!
مي شود پروانه اينجا، شمع جمع!
وارهانيدي مرا از گمرهي
اللهي و، كسوت ثاراللهي؟!
جبرئيل از اين نمط گويد سخن
بهر من ديگر چه ماند! واي من!
بزم حق را نيست ساقي، جز حسين
نيست آري وجه باقي، جز حسين
هر چه خواهي باش، خاطرخواه باش!
بنده ي درگاه ثارالله باش