گل ستاره ي عشقست، خال روي حسين

صفاي خالق و خلقست، خلق و خوي حسين



گل محمدي از رنگ احمرش پيداست

كه خورده لعل لبش آب، از سبوي حسين



نشان لاله ي باغست، داغ سينه ي او

سپند آتش دل، خال مشكبوي حسين



بيا، بگو، بشنو، كاين حديث شيرينست

به كام ما و تو، قندست گفتگوي حسين



هميشه چشم من، آيينه دار طلعت اوست

هميشه اشك من آيد، در آرزوي حسين



فرات، ز آب گل آلود هم مضايقه كرد!

گلايه ها ز فراتست، در گلوي حسين



درست، اول خردي دلم فتاد و، شكست

كه بست شيشه ي خود را به تار موي حسين!



به خون چشمه ي دل كن وضو، كه وقت صلوه

ز مهر، مهر نمازست خاك كوي حسين



خدا كند كه شوي پاك از گنه، (حداد)!

بآبروي محمد، بآبروي حسين