در شعر آييني، سر و كار ما با ذوات مقدّسي است كه خداوند به طهارت آنان گواهي داده است و در شعر عاشورا از شهدايي صحبت مي كنيم كه در ميدان جانبازي و عرصه شهادت، فرشتگان آسمان را به حيرت واداشته اند، و صدها نكته ارزشي ديگري كه شاعر آييني، وظـيـفه به تصوير كشيدن آنها را دارد ولي (ادب مقام) هم ايجاب مي كند كه از به كار بردن واژه ها، و تركيباتي كه در شأن آل اللّه نيست، پرهيز كنيم.

بـه بـيـان ديـگـر، اگـر در حـوزه شعر آييني با محدوديّت هايي كه براي شخصيّت هاي عـادي وجـود دارد، رو به رو نيستيم و گستره هاي ارزشي كران ناپيدايي در منظر ما قرار مي گيرد، ولي مجاز هم نيستيم كه در تبيين عظمت و منزلت اين شخصيّت هاي استثنايي، از واژه هاي معمولي و تركيبات پيش پا افتاده استفاده كنيم.