اگر چه حضور صنايع لفظي و معنوي در شعر عاشورا، به زيبايي صوري و معنوي آن كـمـك مي كند ولي بايد به خاطر داشت كه يك شاعر آييني موفّق، شاعري است كه همگام بـا تـحـوّلات ادبـي روزگـار خـود حـركـت كـنـد و بـه آرايـه هاي مورد استفاده شاعران در طول سده هاي گذشته بسنده ننمايد.

در روزگـار مـا، بـه خـاطـر شتابي كه در (مبادلات فرهنگي و ادبي) به چشم مي خورد، هـراز گـاه شـاهـد حـضـور آرايـه هايي در شعر امروز هستيم كه در پيشينه شعر فارسي، بـيـسـابـقـه اسـت مـانـنـد: (ايـمـاژ) و (تـخـيـّل عـيـنـي) و به تدريج آرايه هاي قديمي از قـبـيـل (اسـتـعـاره) جـاي خود را به آرايه هاي جديدي مي دهند كه بايد آنها را شناخت و با كاربردشان آشنا شد.

اگر شعر عاشورايي امروز مي خواهد پرونده اش براي هميشه گشوده بماند، بايد همگام با اين تحوّلات كه در جامعه ادب جهاني شكل مي گيرد، حركت كند و آرايه هايي را كه با خـصـلت و خـوي (ايـراني) سازگارتر و با طبيعت قشر درس خوانده ما هماهنگ تر باشد، شناسايي كرده و در به كارگيري آنها ترديد روا ندارد.

فـرهـنـگ ما، فرهنگي نيست كه از نظر غناي فكري نتواند با فرهنگ ديگر كشورها رقابت كـنـد و به خاطر همين آمادگي است كه نبايد شعر معاصر ايران، خصوصاً شعر عاشورا ـ كـه حـرف هـاي زيـادي بـراي گـفـتـن دارد ـ از تـحوّلات ادب جهاني دور بماند چرا كه اين اسـتـعـداد ذاتـي را دارد كـه آرايـه هـاي بـرخـاسته از متون ادبيّات اروپايي را با صبغه فرهنگي و ادبي اين مرز و بوم مورد استفاده قرار دهد و با آن آرايه ها و ترفندهاي ادبي كه با طبيعت فرهنگي اين سامان در تعارض ماهوي است، كنار نيايد.