خـليـل شـفـيـعـي نـيز، از ارتباط روحي خود با (شهيدان) پرده برمي دارد،و از (بيدردي) ملموسي كه در جان ستم ستيزان ديروز ريشه دوانيده، سخن مي گويد كه حكايت از تعهّد و رسالت شاعر دارد:



ردّ پايت، روي شنزار دلم جا مانده است

پاي من در ابتداي راه تو، وامانده است



ياد بيرنگيّ و، عشقي سرد و، قلبي بي تپش

از تمام خون و آتش، آه! اينها مانده است



كاش مي شد از بلنداي جنون فرياد زد

آي مردم! نعش يك آيينه، اينجا مانده است



هر چه مي گويم: بيا از خواب، بگريزيم سبز

باز مي گويي: بمان! يك مشتْ رؤ يا مانده است!



گر چه پشت لاله، خم شد در هجوم زردها

سرخ مي خوانم به يادش، گوشه اي تا مانده است! [1] .