حـشـمـت اللّه بـكـائي در انـتـظـار (نينوايي شدن) اين دشت (غريب) نشسته است، دشتي كه شور و حال (نينوايي) را در طول هشت سال (دفاع مقدّس) تجربه كرده است:

اي دشت غريب! نينوا كاري كن [1] .

لب هاي كبود و تشنه را، ياري كن

اين دامنه فرات، ارزاني تو!

امروز، دو قطره آبرو داري كن [2] .

[1] کـسـاني که با قرائت ديگري از اين رباعي، از دشت غريب نينوا مي خواهند تا (کاري) بکند! هم رباعي شاعر را از اوج باز مي دارند و هم تن به آميزه (ياء وحدت) با (ياء مصدري) مي دهند که ناروا است.

[2] مجموعه شعر ماه و نخل، ص 52.