تلاوت
شـاعـران روزگـار مـا، بـه (كـشـف) گـسـتـره هـايـي نـايـل آمـده انـد كـه حتّي در تصوّر بسياري از شعراي گذشته نمي گنجيد. وادي كربلا، وادي پـر رمـز و رازي اسـت كـه جـايْ جاي آن تجلّي گاه (مفاهيم ارزشي) است، مفاهيمي كه (برداشت) هاي بديعي را به شاعران دردآشنا، ارزاني مي دارد:
لب هاي وي، از داغ حكايت مي كرد؟
يا از عطش آب، روايت مي كرد؟!
گويي كه به عرش نيزه، از سوره عشق
هفتاد و دو آيه را تلاوت مي كرد! [1] .
پاورقي
[1] همان.