جـليـل واقع طلب، با اظهار شگفتي از بردباري (بانوي كربلا)، نماز (نافله) خورشيد را در (تلاطم دريا) روايت مي كند:



بر آر تا بخروشد درين مجادله، خاتون!

زبان زكام، چو تيغ از نيام غايله، خاتون!



اگر شود متلاطم، خروش جاري زخمت

به خون و خاك نشنيد تمام قافله، خاتون!



كه ديده است كه خورشيد، در تلاطم دريا

وضو نكرده، بخواند نماز نافله خاتون!



زمين و زخم زبان زمينيان و، تو امّا

شنيده ام كه نكردي از آسمان گله، خاتون [1] .