سـيـّد مـحـمـّد ضياء قاسمي، از تلاوت (آيه گل) با لحن (باران) بر سرنيزه، و جاري شدن (قبله) در نگاه (تيغ) خبر مي دهد:



صداي بوي باران داشت، تا خواند آيه گل را

سرت بالاي ني، چون كهكشاني شعله ور در خون!



و قبله در نگاه تيغ جاري شد، كه با حلقت

نماز آخرينت را، بخواني شعله ور در خون! [1] .