(اذان سـرخ) عـنـوان ايـن ربـاعـي عاشورايي است كه فضاي ظهر عاشورارا پر از ترنّم كرده است:



در قحطيِ گل، هوا بهاري شده بود

در شطِّ عطش، سپيده جاري شده بود



در لحظه پر شور اذان گفتن او

انگار فضا، پر از قناري شده بود! [1] .