سـيـّده راضـيه هاشمي، (سجّاده سبز شكر) را به توصيف نشسته است،و از (مردي) سخن به ميان مي آورد كه (خدا! خداي) او دل سنگ را ـ حتّي ـ به گريه واداشته است:



وقتي كه، شكسته دل دعا مي كردي

سجّاده سبز شكر، وامي كردي



حتّي دل سنگ هم، به داغ تو گريست

آن دم كه خدا! خدا! خدا! مي كردي [1] .