سـيـّد مـحـمـّد ضـيـاء قـاسـمـي، دسـت هـاي بـريـده سـقـّاي كـربـلا را بـه دو بال سرخ همانند مي كند كه به سمت (آسماني شعله ور) در پروازند و امام شهدا شاهد اين عروج استثنايي است:



دو بال سرخ افتادند از ماه و، تو مي ديدي

كه مي رفتند سوي آسماني شعله ور، در خون [1] .



(شهدا) را مي توان بهترين انتخابْگران تاريخ ناميد، چرا كه با انتخاب (شهادت) به قـلل مرتفعي در گستره عروج دست يافته اند كه ديگران، حتّي از فيض تماشاي آن همه اوج، محرومند.

با هم، ابياتي از غزل عاشورايي سيّد جلال موسوي را، مرور مي كنيم:



در انتخاب خطر، استخاره ممنوع ست

كلام، هيچ!... كه حتّي اشاره ممنوع ست!



نوشته اند به طومار جاده با خط خون

براي مرد، عبور از كناره ممنوع ست!



تمام ما حصَل نهضت حسين اين ست

كه: نام مرد، به هر سنگواره ممنوع ست



نبينم اي غزل سرخ! بيطرف باشي؟

صريح باش! دگر استعاره ممنوع ست



شهادت آمد و هفتاد و دو نفر گفتند

در انتخاب خطر، استخاره ممنوع ست [2] .



روح (عـبـادت) و (اطـاعـت) و تـلاش صـادقـانـه براي برقراري رابطه قلبي با عوالم معنوي، در تمامي صحنه هاي شگفتي آفرين كربلا خصوصاً در ظهر عاشورا به چشم مي خورد.

زمـزمـه هـاي عـاشـقـانـه شـهـداي كـربـلا در شـب عـاشـورا و نـمـاز مشتاقانه آنان به امامت سيّدالشّهدا در ظهر عاشورا دو نمونه بارز از اين (خودفراموشي ها) و (خداباوري ها) است.

روايت شاعران روزگار ما از اين مناجات ها و راز و نيازهاي پر شور، حاكي از كشش دروني آنان به عوالم روحاني است.