ابوالقاسم حسينجاني، از منظر شهودي به شريعه فرات مي نگرد و به خاطر مي آورد كه بارها (او) را در كنار (دل) و (دست) و (دريا) ديده است، و به ياد كودكي اش مي افتد كه جز (آب، بابا، اباالفضل!) تكليف شب نداشته است، و اين استمرار عشق عاشورا است كه در وجود او، جريان پيدا كرده و فرصت (تماشا) را از او دريغ نداشته است:



كنار دل و دست و دريا، اباالفضل!

تو را ديده ام بارها، اباالفضل!



تو از آب مي آمدي، مشگ بر دوش

و من در تو محو تماشا، اباالفضل!



دل از كودكي، از فرات آب مي خورد

و تكليف شب: آب، بابا، اباالفضل! [1] .