صادق رحماني، دستان بريده سقّاي كربلا را، تكيه گاه خيمه هاي ظهر عاشورا مي داند، كه تا هميشه بر پاست:



كاش مي گشتم، فداي دست تو

تا نمي ديدم عزاي دست تو



خيمه هاي ظهر عاشورا، هنوز

تكيه دارد بر عصاي دست تو



يك چمن، گلهاي سرخ نينوا

سبز مي گردد به پاي دست تو [1] .