سـيـّد مـحـمـّد بوشهري، ارزش عاشورايي (گذشت) و (ادب) را دروجود سقّاي كربلا به زيبايي توضيح مي دهد، توضيحي كه با حماسه درآميخته است:



تا دست بسته، باز كني مشت آب را

داغت شكست هفت كمر، پشت آب را



نقش هزار زلزله، در شط پديد شد

تا ريختي به روي زمين، مشت آب را



دستت به آب لب نزد و لب به آب، دست

حيران نهاده اي به لب، انگشت آب را!



با آب، دست و پنجه كمي نرم كرده اي

ماليده اي به خاك ادب، پشت آب را [1] .