خـسرو احتشامي، در باب كرامت هاي وجودي و عظمت روحي سقّاي كربلا، حرف هاي تازه اي دارد:



اي بسته بر زيارت قدّ تو، قامت آب!

شرمنده محبّت تو تا قيامت، آب!



در ظهر عشق، عكس تو لغزيد در فرات

شد چشمه حماسه ز جوش شهامت، آب



دستت به موج، داغ حباب طلب گذاشت

اوج گذشت ديد و كمال كرامت، آب



بر دفتر زلالي شط، خطِّ (لا) كشيد

لعلي كه خورده بود ز جام امامت، آب



ترجيع درد را ـ ز گريزي كه از تو داشت

سر مي زند هنوز به سنگ ندامت، آب



از جوهر شفاعت تيغت، بعيد نيست

گر بگذرد ز آتش دوزخ، سلامت آب!



مي خوانمت به نام اباالفضل و، شوق را

در ديدگان منتظرم بسته قامت، آب [1] .