امين شيرازي، در گرماگرم ظهر عاشورا، تصوير بلندي از قامت رساي سقّاي كربلا را به دست مي دهد. انگار خورشيد با تمام عظمتش در آينه فرات جلوه مي فروشد:



در رود زمانه، پيچ و تاب افتاده ست

خورشيد، به خوف و اضطراب افتاده ست



ظهرست و، در آيينه چشمان فرات

تصوير بلند آفتاب افتاده ست [1] .