شهاب يزدي، در برابر اين همه فداكاري، سؤ الي را از سر حيرت مطرح مي كند:



عبّاس! دلي كه پاي بست تو بوَد

مشتاق لقاي حقْ پرست تو بود



امروز چه كرده اي كه فردا، زهرا

اسباب شفاعتش دو دست تو بود؟ [1] .