تقي پور متّقي (م. پاسدار)، (استقامت) و (همّت) سقّاي كربلا را به طرز زيبايي بيان مي كند:



بر دامن او، گرد مدارا ننشست

سقّا، نفَسي ز كار خود واننشست



هر چند قلم شد، علَم بازوي او

با دست بريده، باز از پا ننشست [1] .