عبدالرّحيم سعيدي راد، دلْ نگران روزي است كه در پيشگاه (شهدا) احساس شرمندگي كنيم:



خوش باد كه از بهار، بهتر باشيم

سر سبزتر از سرو و صنوبر، باشيم



آن روز مباد تا درين باغ وجود

شرمنده لاله هاي پر پر باشيم [1] .