مـحـمود سنجري در آستانه ماه محرّم، بوي بهار را از پيكر شهيد مي شنود كه شكوه جهان گـسـتـر او تـمـام پـهـنـه تـاريـخ را در زيـر پـر گـرفـتـه، و شـمـشـيـر اهل (منطق) در پيشگاه (فلسفه برتر شهيد) به كندي مي گرايد:



برخيز اي جهان فسرده! محرّم ست

بوي بهار مي رسد از پيكر شهيد



بعد از قيام كرب و بلا، زير پر گرفت

تاريخ را، شكوه جهانْ گستر شهيد



تيغ تمام منطقيان، كُند مي شود

در پيشگاه فلسفه برتر شهيد



و كـوچـه بـاغ عـرش خـدا را، مـعـبـري مـي بـيـند كه بعد از شهادت امام حسين (ع) بر روي عاشقان (شهادت) گشوده شده است:



آيا حسين كيست كه بعد از شهادتش

شد كوچهْ باغ عرش خدا، معبر شهيد؟



و در تبيين بُعد روحاني (شهادت) بر روي دو (صحنه) پاي مي فشارد:



تو، خاك ديده ايّ و نديدي در آن غروب

شد پرنيان بالِ مَـلك، بستر شهيد



تو نيزه ديده ايّ و، نديدي فرشتگان

پرواز مي كنند به گِرد سر شهيد [1] .