رضـوان امـامـداري نـيـز از هـمـيـن (مَصَب) سخن مي گويد كه تمامي (رودها) در آن جريان دارنـد و شـعـر (شـهـادت) را جـريـانـي مـي دانـد كـه از عـاشـورا نسل به نسل تا روزگار ما ادامه يافته است:



شعر شهادت، ز تو تا ما رسيد

قطره ازين رود، به دريا رسيد



اي تو مَصَبِّ همه رودها!

بود و نبود همه بودها!



مي شود از كرب و بلاي تو خواند

سي غزل از ماه عزاي تو، خواند [1] .