عليرضا مقامي، از (اذان سرخي) مي گويد كه از (گلوهاي بريده) برخاست و بر (بام سـپـيـده) مـنـتـشـر شـد، و بـراي تـبـيـيـن حـادثـه شـگـرف (شهادت) به بيت عارفانه اي تمثيل مي كند:



اذان سرخ، به بام سپيده سر دادند

نه با زبان، ز گلوي بريده سر دادند



چه گويمت كه تو آن را نه قصّه پنداري

حديث كرب و بلا مختصر كنم، باري:



حدوث حادثه اي عاشقانه، بود آن روز

براي وصل شهادت، بهانه بود آن روز) [1] .