همايون عليدوستي، تصوير بديعي از (انتشار زخم گُلگون) شهيد كربلا در (رگْ رگ زمين) به دست مي دهد و (فرياد سرخ شيعه) را مديون (او) مي بيند و راز (شهادت) را در پيكر صد پاره او، جستجو مي كند:



من، تيغ را شرمنده خون تو مي بينم

آيينه را، شيدا و مجنون تو مي بينم



خوني كه در رگ هاي پنهان زمين، جاري ست

از انتشار زخم گلگون تو، مي بينم



فرياد سرخ شيعه را، در حنجر تاريخ

تا كربلا باقي ست، مديون تو مي بينم



شور شهادت را، كه در جان هاي شيرين ست

از پيكر در خاكْ مدفون تو، مي بينم [1] .