اگـر شـاعـر ديـروز از تـأسـّي اصـحـاب بـا وفـاي امـام حـسين (ع) در روز عاشورا به يـكـديـگـر ـ بـراي حضور در ميدان جنگ و نايل آمدن به فيض (شهادت) ـ آگاه بود، و اين آگـاهـي، بـه او اجازه مي داد تا تصوير سايه روشني از اين صحنه هاي پرشور را در شعر خود منعكس سازد، شاعر امروز كه بارها تكرار گونه اي از اين صحنه هاي بديع را در جـبـهه هاي جنگ تحميلي شاهد بوده، و يا از طريق رسانه هاي تصويري در جريان اين فـداكـاري ها قرار گرفته است، (ذهنيّت) خود را با (عينيّت) در هم مي آميزد، و تصاوير روشـن و شـفـّافـي را مـي آفـريـنـد كـه درسـت بـه انـدازه طـول و عـرض ايـن صـحنه ها است. به اين رباعي تصويري سيّده راضيه هاشمي توجّه كنيد:



آغوش بهشت، روي گلها وابود

از اشك، زمين كربلا دريا بود



وقتي كه درِ باغ شهادت، واشد

انگار ميان لاله ها دعوا بود! [1] .