در آن لحظه اي كه امام (ره) ناراحتي قلبي پيدا كرده بودند، ما به شدّت نگران بوديم. وقتي كه من رسيدم، ايشان انتظار و آمادگي بروز احتمالي حادثه را داشتند. بنابراين، مـهـم تـرين حرفي كه در ذهن ايشان بود؛ قاعدتاً مي بايد در آن لحظه حسّاس به ما مي گـفتند. ايشان گفتند: (قوي باشيد، احساس ضعف نكنيد، به خدا متّكي باشيد، (اَشِدّاءُ عَلَي الكُفّار رُحَماءُ بَيْنَهُم) باشيد، و اگر با هم بوديد، هيچ كس نمي تواند به شما آسيبي بـرسـانـد). بـه نـظـر مـن، وصـيـّت سـي صـفحه اي امام (ره) مي تواند در همين چند جمله خـلاصـه شـود... من وصيّت حقيقي امام (ره) را تحقّق همين نكات مي دانم. بايد بر سلايق پا گذاشت؛ آن جا كه موجب جدا شدن از ديگران است؛ چه رسد به اَهوا و هوس ها و انگيزه هاي مادّي كه حالش معلوم است. [1] .