بابافغاني شيرازي (متولّد 925 ه‍. ق) چهره ممتاز شعر (دوره تيموري) است كه سبك او سال ها توسّط غزلسرايان سده دهم، تقليد مي شد و حتّي برخي از محقّقان طرز بانيان سـبـك وقوع را در بدايت امر، متأثّر از شيوه بياني او دانسته اند، و در شعر آييني داراي آثار شيوايي است. غزل عاشورايي او را مرور مي كنيم:



هر گل كه بر دميد ز هامون كربلا

دارد نشان تازه مدفون كربلا



پروانه نجات شهيدان محشرست

مهر طلا ببين شده گلگون كربلا



در جستجوي گوهر يكدانه نجف

كردم روان دو رود به جيحون كربلا



نيل ست هر عشور به بيت الحزن روان

از ديده هاي مردم محزون كربلا



در هر قبيله، از قِبَل خوان اهل بيت

ماتم رسيده اي شده مجنون كربلا



بس فتنه ها كه بر سرِ مروانيان رسيد

وقت طلوع اختر گردون كربلا



بردند داغ فتنه آخرْ زمان به خاك

مرغانِ زخم خورده مفتون كربلا



گرگان پير، دامن پيراهن حسين

ناحق زدند در عرق خون كربلا



خونابه روان جگر پاره حسين

در هر ديار سر زده بيرون كربلا [1] .