پوشد از آن بنفشه سيه در بنفشه زار

كز داغ نوخطان حسين است سوگوار



با ياد اصغر است دل غنچه غرق خون

از هجر اكبر است بود لاله داغدار



چشم از جهان براه خدا بست و تا ابد

چشم جهان به ماتم او گشت اشكبار



فرياد از آن زمان كه به ميدان كربلا

بي يار گشت از ستم قوم بدشعار



شاهي كه بود ياور خلق جهان ز لطف

كرد از جهانيان طلب آن جامُعين و يار



زان روز تا به شام ابد بين دوستان

برپا عزاي اوست بهر شهر و هر ديار



فريادرس بهر دو جهان شاه كربلاست

جز او به كس «صغير» نباشد اميدوار [1] .