باز آيدم نسيم ز بستان كربلا

دارد حكايت از گل و ريحان كربلا



بگشوده است خازن جنت مگر دري

از باغ خلد و روضه ي رضوان كربلا



يا بر زمين چكيده از آن خون كه ريختند

اهل عناد، در صف ميدان كربلا



آيد به گوش، ناله ي طفلان كه مي دوند

از خوف دشمنان ز بيابان كربلا



مانند شمع سوزم و ريزم ز چشم اشك

ياد آورم ز شمع شبستان كربلا






روزي كه جان دهيم بياد تو جان دهيم

ما راست قبله، خاك درخشان كربلا



روزي كه سر ز خاك بر آريم، آرزوست

نور جمال صاحب ايوان كربلا



فطرس [1] سلام ما برسان چون كه بگذري

بر تربت مطهر سلطان كربلا



اين چند بيت تحفه مور است و آيتي

كآورده است نزد سليمان كربلا



گو به بلبل بكشد ناله كه ايام غم است

گلشن فاطمه را فصل خزان از ستم است



نوبت ماتم سلطان شهيدان برسيد

چشمه ي اشك زهر چشم، روان دم بدم است



زين عزا گرد مصيبت برسيده است به عرش

لوح خونين و چوني شور و نوا در قلم است



اين مه آورده خبر باز ز كنعان بلا

يوسف آل نبي كشته ي تيغ ستم است



خبر ديگرش اينست كه در جنب فرات

آتش اندر ارم و بانگ عطش در حرم است



حجت عصر درين ماتم عظمي، شب و روز

عوض اشك روان از مژه سيلاب دم است



محتشم گرچه لب از مرثيه بنمود خموش

در عزاي تو در اين عصر ضيا [2] . محتشم است