از كتاب «گنج نهفته» برگزيده شده است.



بزم آراي قضا در كربلا

چو صلا زد عاشقان را بر بلا



تشنگان باده ي جام الست

آن بلا جويان مست مي پرست



قد مردي از ميان افراختند

دست از پا، پا ز سر نشناختند



رايت قالوا بلي [1] افراشتند

پس به بزم دوست ره برداشتند



تا كه در دشت بلا زآن انجمن

مجمعي تشكيل شد از مرد و زن



وه چه مجمع رشك فردوس برين

مجمعي مستخدمينش حور عين



نرگس بيمار تبدارش اياغ [2] .

شمع روي اكبرش رخشان چراغ



مويه ي ششماهه موسيقار او

ناله ي شصت و سه زن مزمار او



ساقيش عباس و طفلان از عطش

بر لب آب روان بنموده غش



چنگزن در آن سكينه با رباب

ليك بهر آب بر دامان باب



جملگي ممنوع از آب زلال

تشنه ليكن تشنه ي جام وصال



تشنگي چبود بر مجذوب مست

كو شده سيراب از جام الست؟



آري آري عافيت در تشنگي است

پادشاهي خواهي، اندر بندگي است



وه چه خوش فرمود شيخ مولوي

اين سخن در مثنوي معنوي:



«آب كم جو تشنگي آور به دست

تا بجوشد آبت از بالا و پست»



پس ندا برداشت پير ميفروش

هان شتاب آريد كامد مي بجوش



بر نداي كوس «الله اشتري» [3] .

گرم شد هنگامه ي بيع و شري






از نشاطانگيزي صهباي عشق

جمله مست و واله و شيداي عشق



در فروش جان به بازار يقين

هر يكي بر ديگري سبقت گزين



پاي بر جاي، جمله از خود بيخبر

در هواي وصل بر كف نقد سر



مقتداي دين امام خافقين

خسرو اقليم عشق اعني [4] حسين



بي كسان را در جهان غمخوار و كس

در دو عالم دوستان را دادرس



چون كه ديد آن تشنگان ار محو و مات

در فنا جوينده ي آب حيات



گفت: كاينك وقت آن شد كز وفا

بخشمي بر تشنگان آب صفا



بانگ برزد كاي گروه عاشقان

واي به دعوي محبت صادقان



همين وصال دوست در رزم اندرست

بزم عاشق اندكي آنسوتر است



آب حيوان در دم شمشيرهاست

حور و غلمان در پي اين تيرهاست



بنگريد از عرش تا اين خاكدان

ساغري بر كف يكايك حوريان



پر ز تسنيم و رحيق [5] از لطف حق

هر يكي بر ديگري گيرد سبق



مقدم ما را تمامي منتظر

ليك از بيگانه آنان مستتر



آن شهادت پيشگان كز لطف شاه

حجله گه پنداشتندي قتلگاه



چونكه ره از رهنماشان يافتند

سوي قربانگاه حق بشتافتند



از سر خوان جهان برخاستند

بزمي اندر رزمگه آراستند



تا كه جذبه ي عشق شورانگيز شد

سر بسر پيمانه ها لبريز شد



نور فيض حق چو رخشيدن گرفت

همت شه جرم بخشيدن گرفت



حر كه بسته بر ميان شمشير رزم

جذبه اي زآن نور آوردش به بزم



هست مروي آنكه آن نيكو ختام

وآن بظاهر حر و در باطن غلام



روز عاشورا در آن دشت بلا

چون ز حق بر گشتگي شد بر ملا



روز بخت كوفيان را تيره ديد

اهرمن را بر سليمان چيره ديد



بر كميت نفس سركش ران فشرد

گفت راه عشق بايستي سپرد



تازيانه ي عقل برآهيخت زود

توسن اقبال را تندي فزود



تاخت تا پشت خيام محترم

شرمگين از جرم و لرزان از ندم



ديده اش خونبار، سرافكنده پيش

منفعل زا كرده هاي زشت خويش



گفت: شاها رو سياهم رو سياه

رحم فرما ده پناهم ده پناه



حرم اما بنده ات را بنده ام

تا ابد ز آن بندگان شرمنده ام






بنده ي عاصي كجا آرد پناه

جز كه آيد نزد مولا عذرخواه



بعد تقديم خلوص و بندگي

گفت با آن معدن بخشندگي



عفو كن شاها كه من بد كرده ام

وه چه بد كاين بد به احمد كرده ام



شاه چون مجذوب خود را خسته ديد

از قضايش تاكنون پا بسته ديد



با تلطف گفت: كاي آزاده مرد

حري از آن سان كه مامت نام كرد



حري و آزاد اندر نشاتين

مژده بادت كز تو راضي شد حسين



چون شنيد اين مژده از شاه عباد

گشت پويان بر ركابش بوسه داد



گفت: شاها نك كرم را كن تمام

اذن ميدان ده به اين مجرم غلام



چون شدم من در ضلالت پيشتاز

خواهم آيم از بهشت پيش باز



بعد ازينم زندگي شرمندگي است

نك فنا جويم كزان پايندگي است



شاه فرمودش تو چون جان مني

رو بر آسا زآنكه مهمان مني



ميهمان از جان گرامي تر بود

ميهمان را رنجه كردن كي سزد



گفت: شاها تو مگر مهمان نيي؟

جان عالم را مگر جانان نيي؟



ده اجازت اي شه عالي تبار

تا بر آرم من از اين دونان دمار



الغرض آن عاشق مجذوب مست

اذن حاصل كرد و بر توسن نشست



خويش را بر آن گروه نابكار

زد چو شيري كو درافتد در شكار



برق تيغش اندر آن آوردگاه

سوخت كوه كفر را مانند كاه