ز فيض ابر آزري به جام لاله باده شد

ستبرق زمردي [1] زبهر گل وساده [2] شد



وزير و شاه مات را رخ از طرب گشاده شد

مگر ز اسب پيلتن سوار غم پياده شد



زمان عيش آنچه زو قضا شده اعاده شد

قضاي عيش گمشده به موسم بهار كو؟



مسيح وار چهر گل ز مهد شاخ تافته

كه شاخ مرده اش كنون حيات تازه يافته



مگر كه خاك مريمي شد آستين شكافته

نهفته روي تافته به زير موي بافته



كه باد، جبرئيل سان به سوي او شتافته

كه غيب را تجليئي كه بايد آشكار كو



بجاي زاغ در چمن نواي عندليب شد

ز عشق گل ورا چو من برون ز دل شكيب شد



به منبر گل و سمن به نعره چون خطيب شد

مگو كه چون شمن و ثن بر او رخ حبيب شد



بر او دو شاخ نسترن عتيد شد رقيب [3] شد

از اين تطاولش ببين شكيب كو قرار كو؟



كنون كه باغ در صفا نمونه شد بهشت را

خجل نمود از بها چه كعبه چه كنشت را



به خويش گشت رهنما چه خوب را چه زشت را

به چرخ اخضر اعتلا ز سبزه داد كشت را



فروخت چهر و زد صلا به نار زرد هشت را

كه بر دلش دهد جلا كه فرق نور و نار كو



دو هفته ماه نخشب اي مه دو هفت ساله ام

كه با رخ تو بيخبر ز ارغوان و لاله ام



به چشم بين كه پر شده ز خون دل پياله ام

چه كم شود ز لعل مي اگر دهي حواله ام



ترحم آوري دمي به گريه ام به ناله ام

بپرسي از دلم تو را عنان اختيار كو



خوش آن كه با شهيد خود به غمزه راز داشتي

به روي ماه عارضت كمند ناز داشتي



گشوده بهر عاشقان در نياز داشتي

گهي سپاه عشق را ز قتل باز داشتي



گهي حسود غمزه را به ترك و تاز داشتي

ز بهر عاشقان چه آن خجسته روزگار كو



ز مرحمت ترحمي نما به حال زار من

به پيكر ضعيف من به قامت نزار من



به آه شعله خيز من به چشم اشكبار من

به جان مستمند من به قلب داغدار من






به حال ناتوان من به چشم بيقرار من

تفقدي به عاشقي كه گشته بيقرار كو



ز مرحمت ترحمي نما به حال زار من

به پيكر ضعيف من به قامت نزار من



به آه شعله خيز من به چشم اشكبار من

به جان مستمند من به قلب داغدار من



به حال ناتوان من به چشم بيقرار من

تفقدي به عاشقي كه گشته بيقرار كو



جنايت سپهر را چو قوت قصاص ني

بليه را علاج نه جروح را [4] قصاص ني



چو از عقوبت گنه مرارت خلاص ني

سديد سد ز بهر ره ز آهن و رصاص [5] ني



بجز جوار مرتضي مقرنه و مناص [6] ني

رهي كه از گنه كنم به درگهش فرار كو



علي ولي كبريا، علي امام انس و جان

علي پناه ماسوا علي قوام جسم و جان



علي كه جسته ز اعتلا فراز لامكان مكان

علي به جسم انبيا بنان، بيان، روان توان



علي كه هست، چون خدا خفي، جلي، عيان، نهان

بجز رذات او بپا اساس كردگار كو؟



له العلي شد از علو علي ذوالعلا علي

زحا و ميم و يا و سين غرض زطا و ها علي



ولي امر و امر كن به كشور خدا علي

ملا ذمن سبق [7] علي پناه ماسوا علي



جهان علي، زمان علي، زمين علي، سما علي

به عرش و فرش غير او مشير كو مشار كو؟



همه صفات ايزدي ز ذاتش آشكار شد

شريعت محمدي (ص) ز تيغش استوار شد



رسوم دين احمدي از او چو برقرار شد

به رفعت مؤبدي مدير شد مدار شد



فزون ز حد به بيحدي چو ذات كردگار شد

بجز خصال سرمدي شعار كودثار كو؟



تبارك اي ولي حق به حق حق كه حق توئي

مغيث [8] ماسوا توئي ملاذمن سبق توئي



خداي را به مملكت پناه ما خلق توئي

فزون ز سابقان بشان در اولين سبق توئي



كتاب منزل خدا همه ورق ورق توئي

به هر ورق بجز تو را مديح بيشمار كو



بگو خبر ز پيكري كه ديدي اي شه نجف

ز حنجري و خنجري كه داشت شمر دون به كف



رسيده با سنان سنان به يك جهت بيك طرف

به سنگ كوفيان نشان به تير حرمله هدف






ستاده خواهرش ببر به الثبور و الاسف [9] .

كزين بليه ياوري چو باب تاجدار كو



خطاب كرد با فغان اميرزاده ي عرب

به جسم پاك غرق خون به نعش شاه تشنه لب



كه عاقبت شدم جدا ز حضرتت به صد تعب

ذليل خواري و جفا اسير محنت و كرب



برادر را ببين مرا درين سفر به روز و شب

انيس و مونسي بجز دو چشم اشكبار تو



چو اي سليل [10] مصطفي شدي به كوفه ميهمان

تنت چراست توتيا ز سم اسب كوفيان



دو دستت از بدن جدا چرا نموده ساربان

به سينه ات ز چكمه اي چرا شكسته استخوان



فزون چراست زخم تن ز اختران آسمان

مجال آنكه جويمش شماره تا شمار كو



برين چكامه عارفا اگر خطاست يا غلط

مكن جفا مگو سخط مكش قلم مزن نقط



كزين حديث مؤتلف وزين بيان مغتبط [11] .

كه هست نام ناظمش دو يا كه حاش در وسط



درين جهان به اين بيان درين زمان به اين نمط

كسي كه غير او كند مديح هشت و چار كو؟