ميرزا يحيي مدرس در سال 1254 قمري ديده به جهان گشود و در هفتم ذيقعده الحرام 1349 هجري قمري در سن 95 سالگي از سراي فاني به عالم باقي شتافت.

ميرزا يحيي از نوابغ علم و ادب در قرن اخير و فيلسوفي بزرگ و دانشمندي سترگ بود. مرحوم مدرس در كليه ي علوم ادبيه و فقه و اصول، استاد و در انواع حكمت از اشراقي و مشائي و رياضي يگانه ي دوران و مخصوصا در علوم غريبه و فلكيات متبحر و متخصص بود و اطلاعات نجومي خود را گاهگاهي بطور كنايه و استعاره در ضمن اشعار بيان مي كرد. مرحوم ميرزا داراي اخلاق حميده و كمالات كم نظيري بود. با آنكه در علوم مختلف استاد بود هيچگاه در صدد كسب شهرت نبود، هميشه با كمال زهد و ورع در گوشه ي انزوا به عبادت و رياضت بسر مي برد و با خلوص نيت و عقيده ي كامل بيشتر هم خود را مصروف سرودن اشعار در مدح و مصيبت پيغمبر مختار صلي الله عليه و آله و سلم و ائمه ي اطهار عليهم السلام مي نمود.

ديوان اشعار مرحوم ميرزا يحيي مدرس شامل قصائد در مدايح و مراثي است كه در سال 1365 ه. در اصفهان به زيور طبع آراسته شده است.

اينك نمونه هائي از اشعار مرحوم ميرزا يحيي نقل مي شود: