ميرزا محمد كاظم صبوري در سال 1259 هجري قمري در خانواده اي كه به صنعت حريربافي اشتغال داشتند و تازه از شهر كاشان به مشهد مقدس هجرت كرده بودند؛ ديده به جهان گشود. پدرش حاج محمد باقر از مردان مجرب كاشان بود. فرزندانش جز (محمد كاظم) همه به شغل پدر اشتغال يافتند؛ اما ميرزا محمد كاظم، تحصيل علم را ترجيح داد و پس از تحصيل مقدماتي به تكميل ادبيات فارسي و عربي و حكمت و فلسفه در نزد اساتيد زمان پرداخت و از ابتداي جواني به سرودن شعر اشتغال ورزيد تا سرانجام به مقام شامخ ملك الشعرائي آستانقدس رضوي نايل گشت و سرآمد اقران شد. فرزندش ملك الشعراء بهار، در مقدمه ي گلشن صبا مي نويسد كه تخلص پدرم (صبوري) از (ميرزا احمد صبور كاشاني) برادرزاده ي فتحعليخان صبا گرفته شده است. صبوري به اصول عقايد اسلامي و مذهب اثنا عشري بي اندازه پاي بند بوده و به ائمه ي اطهار عليهم السلام اخلاص مي ورزيد؛ چنانكه اغلب قصايد او در مدح ائمه و پيشوايان دين اسلام سروده شده است و خود در قطعه اي مي گويد:



بجز از مدح آل پيغمبر

آنچه گفتم تمام هذيان بود



محمد كاظم صبوري در سال 1322 قمري وفات يافت.


اينك دوازده بند مصائب حضرت اباعبدالله الحسين (ع) كه از شاهكارهاي مراثي است در زير مي آوريم: