محمد داوري سومين فرزند سخنور دانشمند وصال شيرازي مي باشد. اولين فرزند مرحوم وصال، احمد وقار و دومين فرزندش محمود حكيم و سومين آنها، داوري است كه در سال 1238 ه. در شيراز بدنيا آمد. داوري در همان كودكي، داراي فراست و هوش سرشاري بود بطوريكه به اندك توجه، دقايق علوم و فنون را فرامي گرفت؛ اما روزگارش چندان امان نداد و در جواني بدرود حيات گفت.

داوري در زبان عربي مهارتي تام داشته بطوريكه از فحواي بعضي قصايد او بر مي آيد دواوين شعراي عرب را بسيار مطالعه كرده و حتي بعضي از قصايد آنها را استقبال نموده است. داوري از كودكي در نزد وصال به فراگرفتن هنر خطاطي پرداخت و در اين هنر مقامي ارجمند يافت. از هنرهاي شايان توجه داوري نقاشي اوست كه درين فن نيز استادي زبر دست بوده است. از آثار داوري: 1- رساله در معاني و بديع به زبان عربي؛ 2- رساله در علم عروض و آئين سخنوري؛ 3- فرهنگ بزرگ تركي به فارسي است. ديوانش به طبع رسيده است. داوري بعد از 44 سال زندگي در سال 1283 هجري قمري بدرود زندگاني گفت.

ديوان وي مشتمل بر قصايد و غزليات و قطعات و مراثي است. اينك نمونه اي از مراثي وي: [1] .