اين شاعر از پيشروان تصوف و عرفان در نيمه ي دون قرن هفتم هجري است. بيشتر اشعارش در مسائل حكمي و عرفاني و وعظ و اندرز مي باشد. از لحاظ سبك شعر به «عطار» نظر داشت و از معاصران خود به سعدي ارادت مي ورزيد و با او مشاعره و مكاتبه داشت. بيشتر اوقات عمرش در بلاد آسياي صغير گذشت. وي در خانقاه خود به تربيت سالكان راه حقيقت اشتغال داشت.