خواهي دل اگر بهره ز احسان اباالفضل

از صدق بزن دست بدامان اباالفضل



گر طالب آني كه ببوئي گل توحيد

آن گل بكف آور ز گلستان اباالفضل



جانا اگرت خلد برين است تمنا

روپا به ادب نه به شبستان اباالفضل



ور در طلب آب حياتي برو اي دل

ميجوي ز سرچشمه ي ايمان اباالفضل



خواهي شرف و عزت جاويد گر از حق

رو بوسه بزن بر در ايوان اباالفضل






گر چشم خرد بازكني در حرم او

بيني ملك آنجا شده دربان اباالفضل



ريزان ز سما جاي سپندش شده اختر

ناهيد بود مجمره گردان اباالفضل



برخيز در اين روز دل افروز بشادي

با زمزمه شو مرغ خوش الحان اباالفضل



به به چه جلالي چه كمالي چه جمالي

خرم شده گيتي ز فر و شان اباالفضل



ديگر چه كني وصف ز ياقوت كه ياقوت

باشد خجل از لعل سخن دان اباالفضل



درياي صفا كان وفا بحر فتوت

اي جان جهاني همه قربان اباالفضل



با ياد اباالفضل غم از دل بزدايد

هر درد شود چاره ز درمان اباالفضل



با شوكت احمد بود و صولت حيدر

ارباب خرد آمده حيران اباالفضل



مرد افكن و لشكر شكن و خصم برانداز

سرپنجه و تيغ شرر افشان اباالفضل



سرهاي سلحشور يلان از دم شمشير




غلطان شده چون گوي به چوگان اباالفضل



در معركه ي جنگ بدي حيدر ثاني

شد چشم فلك خيره ز جولان اباالفضل



بر خوان كرم «هاتفي» زار گدائي است

بي بهره كجا ميرود از خوان اباالفضل؟